Monday 31 December 2012

న్యూఇయర్ ఙ్ఞాపకాలు

                     నాకు ఊహ తెలిసనప్పటినుంచి జనవరి ఒకటో తారీఖు హడావుడి దీపావళి పండగ అవగానే మొదలయ్యేది. అప్పట్లో పావలాకు హీరోలు, హీరోయిన్ల, బాల నటీ,నటులు, పూవులు, ప్రకృతి ఫోటోలుగా గ్రీటింగ్ కార్డులు దొరికేవి. ఇంట్లో అమ్మ ఇచ్చిన అర్ధరూపాయి, రూపాయి కూడబెట్టి ఈ గ్రీటింగ్ కార్డులు కొనుక్కునేవాళ్ళం. నేను రెండు,మూడు తరగతులు చదివేటప్పుడు మాత్రం అన్నయ్యవాళ్లు మమ్మల్ని తీసుకెళ్లి కొనిపెట్టేవాళ్లు రెండు,మూడు షీట్లు.ఒక్కొక్క షీటుకి తొమ్మిది కార్డులు ఉండేవి.
             అసలు అదంతా ఒక పండగలాగా ఉండేది. బడిలో పిల్లలంతా డిసెంబర్ నెల మొత్తం నువ్వు ఎలాంటి కార్డులు కొంటున్నావ్? నీ దగ్గర ఎన్ని కార్డులు ఉన్నాయి అని ఒకటే హడావుడి. కొంతమంది ముందుగానే వాళ్లతో ఉన్న ఫోటోలన్నీ చూపించి నీకు ఏది కావాలో అదే ఇస్తాను అని చెప్పేవాళ్లు. మళ్లీ అది ఇంకొకరు ఎంచుకోకుండా దాని వెనక పేరు వ్రాసి ఒకరి కోసం దాన్ని ముందుగానే రిజర్వు చేసేవారు :D.మేము  ఎక్కువగా బేబి శ్యామిలి  ఫోటోలు కొనేవాళ్లo. ఇక అబ్బాయిల కోసం హీరోల ఫోటోలు, టీచర్ల కోసం పూవుల ఫోటోలు కొనేవాళ్ళం. ఏ ఒక్కరికీ రెండు ఒకే ఫోటోలు రాకుండా జాగ్రత్త పడేవాళ్లం. కొంతమంది ముందుగానే గ్రీటింగ్ కార్డ్ వెనకాల పేరు వ్రాయించుకోకుండా తీసుకునేవారు. ఇంకొక సంవత్సరం ఇంకొకరికి ఇవ్వొచ్చు అనే ఆలోచనతో.:P  నచ్చినా, నచ్చకపోయినా ఎలాంటి కల్మషం లేకుండా, లేనిపోని మొహమాటాలకు పోకుండా ఒకరికొకరు మొహం పైనే చెప్పేసుకుని నచ్చింది ఇచ్చి పుచ్చుకునే వాళ్లం. స్కూలికి కొత్త డ్రెస్ వేసుకుని చాక్లెట్లు ఒక పర్సులో వేసుకుని చాలా ఉత్సాహంగా వెళ్లేవాళ్లం. ఇష్టమైన వాళ్లకేమో రెండు చాక్లెట్లు, అందరికీ ఒక్కొక్కటి.స్కూలికి ఎవరైనా రాకపోతే వాళ్ల ఇంటికి వెళ్లి మరీ గ్రీటింగ్ కార్డు ఇచ్చేవాళ్ళం.
                డిసెంబర్ 31 వ తేది రాత్రి మా ఇంట్లో అందరి భోజనాలు తొమ్మిది గంటలకల్లా అయిపోయేవి. తొమ్మిది గంటలకే ఇంటి ముందు అమ్మ ముగ్గు మొదలుపెట్టేది . అంతకు ఒక వారం ముందు రోజుల నుంచి అమ్మ ఒక పెద్ద ముగ్గు బాగా సాధన చేసి తను ముగ్గుపిండితో ముగ్గు వేస్తే వాటికి రంగులు మేము నింపేవాళ్లం. ఎవరింటి ముందు ఎంత పెద్ద ముగ్గు ఉంటే అంత గొప్ప. రంగులు నింపిన తర్వాత మళ్లీ అమ్మ ఇంకోసారి చుట్టూ బయట outline వేసేది. అంత చలిలో అందరూ స్వెట్టర్లు వేసుకుని ఏ  రంగులు ఎక్కడ నింపాలి అని గొడవపడుతూ, మధ్యలో అమ్మ నేను చెప్పిన రంగే వేయాలి అంటే అక్క వినట్లేదు అని విసిగిస్తుంటే అమ్మ మా అల్లరి భరించలేక కోప్పడుతూ.. భలే సందడిగా ఉండేది. రాత్రి 10 అయితే చాలు!!దుప్పట్లో  దూరి సందడి సద్దుమణిగిపోయే  మా ఊరు  ఆ రోజు మాత్రం 12 అయితే కానీ రాత్రి అయినట్టు కాదనేది.
                ఇక ఇంట్లో సందడి చెప్పకర్లేదు. నాన్నగారు తనకు శుభాకాంక్షలు చెప్పడానికి వచ్చే స్నేహితుల కోసం ముందుగానే కేకు తెప్పించేవారు. అమ్మ చేత అందరికి ఫలాహారం చేయించేవారు. వాటిని అందరికి వడ్డించే బాధ్యత నాది, మా అక్కది. వచ్చే జనాలతో ఇల్లంతా హడావుడిగా ఉండేది.
                ఈ సందడిని గత తొమ్మిది సంవత్సరాలుగా నేను కోల్పోతున్నాను.అందుకే నా newyear resolution ఏంటంటే ఈ సంవత్సరం అనవసరంగా ఎప్పుడుపడితే అప్పుడు సెలవలు తీసుకుని ఇంటికి వెళ్లకుండా ఒకేసారి క్రిస్మస్ పండగ నుంచి కొత్తసంవత్సరం రోజు వరకు ఇంట్లోనే ఉండాలని నిర్ణయించుకున్నాను.మీకు కూడా నా ఆలోచన నచ్చిందా?? అయితే మీరు కూడా ఫాలో అయిపోండి. ఈ ఐడియా ఏ మాత్రం బెడిసికొట్టినా నన్ను మాత్రం బాధ్యురాలిని చేయకండి. :P
                  ఈ సంవత్సరంలోనే నేను ఈ బ్లాగును మొదలుపెట్టాను.మొదలుపెట్టినప్పటి నుంచి నా ఆశ, శ్వాస ఇదేగా కాలాన్ని గడిపేస్తున్నాను. నాకు అప్పటికప్పుడు వచ్చిన దుఃఖాన్ని,సంతోషాన్ని అన్నిటినీ నాతో పంచుకుంటూ నన్నింతగా ప్రోత్సహిస్తున్న మీ అందరికి నా ధన్యవాదాలు. చాలామంది స్నేహితులని ఈ బ్లాగువల్ల కలుసుకున్నాను. నాకొక కొత్త ప్రపంచాన్ని చూపిన మీ అందరికీ ఈ సంవత్సరం అంతా మంచే జరగాలని కోరుకుంటున్నాను.మరీ అత్యాశ అంటారా!!! అందరికి నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు.

Thursday 27 December 2012

నేటి ప్రేమ-పెళ్లి

ఈ టపాలోని మాటలు కేవలం నా అభిప్రాయాలు మాత్రమే.. ఎవ్వరిని నొప్పించడానికి వ్రాసినవి కావు. ఎవ్వరూ దీనిని పర్సనల్ గా తీసుకోకూడదని మనవి. ఎవ్వరినైనా నొప్పిస్తే క్షమించాలి.
                       ఈరోజుల్లో అందరికీ మంచి చదువు, ఉద్యోగాలు ఉండటంతో చాలా మంది తమ స్వంత అభిప్రాయాలకే ఓటు వేస్తున్నారు. ఇలా సొంత అభిప్రాయం అన్నది ఎక్కువగా పెళ్లి అనే విషయంలో చూపిస్తున్నారు.
                 ఈ పెళ్లి అనే విషయంలో అమ్మాయిలు అబ్బాయిలని ఎలా ఎంచుకుంటారు అంటే ఎక్కువగా వాళ్ల క్లాస్మేట్స్ అయ్యుంటారు. వాళ్లతో గౌరవంగా మాట్లాడేవారు, సౌమ్యులు అయిన వారినే అమ్మాయిలు ఎక్కువగా ఇష్టపడతారు. అదే అబ్బాయిలు అయితే మొదట అందానికి ఎక్కువ ప్రాముఖ్యత ఇస్తారు. ఇది నేను తప్పు అని
చెప్పను. ఎందుకంటే మొదటి చూపులోనే కంటికి కనిపించేది అందమే కాని మనసు కాదు కాబట్టి. అబ్బాయిలకి వాళ్ల క్లాసు అమ్మాయిలతో పాటు ఇంకా వాళ్ల కన్నా తక్కువ క్లాసు అమ్మాయిలని ఎంచుకునే అవకాశం ఉంటుంది.ఈ మధ్యకాలంలో కాలేజీలో చేరిన వెంటనే జూనియర్స్ కోసం సీనియర్స్ ఒక వెల్కం పార్టీ ఏర్పాటు చేస్తారు. ఇలాంటి వాటిలో ఎవరికి ఎవరు అని నిశ్చయం చేసుకుంటారు సీనియర్స్. వీటిలో కడదాకా మిగిలే బంధాలు కొన్నే ఉంటాయి. అప్పటికప్పుడు జీవితం గురించి ఎటువంటి అవగాహన, ప్రణాళికా లేకుండా వేసే మొదటి తప్పటడుగు. అన్నీ తప్పటడుగులే ఉండకపోవచ్చు.. ఏడడుగులు వేసే ప్రేమలు ఉండొచ్చు.
            అందరికి ఒక "అదర్ సైడ్" ఉంటుంది. ఇది పరిచయం మొదట్లో అంతగా బయటపడదు, కాబట్టి పరిచయంలో కొత్తగా ఇద్దరి వైపు నుంచి సర్దుకుపోయే తత్త్వం ఎక్కువగా కనిపిస్తుంటుంది. పరిచయం పెరిగిన తర్వాత ఒకరి లోపాలు ఇంకొకరికి కనపడతాయి. ఇద్దరు ఎప్పుడూ వాటి గురించే గొడవ పడటం ప్రారంభమవుతుంది.  బొమ్మరిల్లు సినిమాలో లాగా ఇది వరకు మాట్లాడటానికి ఫోన్ చేసేవాడు. ఇప్పుడు కేవలం తిట్టడానికే ఫోన్ చేస్తున్నాడు అని జెనిలియా బాధపడుతుంది. ఇద్దరి మధ్య పరిచయం పెరగడం వల్ల ఒకరి  లోపాలు ఇంకొకరికి తెలియడం వల్ల గొడవలు పెరుగుతాయా? తగ్గుతాయా?
                  ఈ మధ్యకాలంలో ప్రేమ అనే మాట అందరి నోళ్లలో నానుతోంది. కాలేజిలో ఈ ప్రేమ అనేది మొదలై అది జీవితాంతం తోడుగా ఉండే బంధంగా మారడానికి ఎన్నో అడ్డంకులు. చదువుకునేటప్పుడు దూరం తెలియకపోవడం వల్ల కొంతమంది ఉద్యోగాలు వచ్చి వేరు వేరు ఊర్లలో ఉండాల్సివస్తే ఆ ఉద్యోగం మానలేరు, అలా అని ఈ బంధాన్ని వదులుకోనూలేరు. ఇక్కడ వాళ్లు పడే మానసిక సంఘర్షణ అంత,ఇంతా కాదు. కొంతమందికి దానిని స్పోర్టివ్ గా తీసుకుని ముందుకు సాగే మానసిక పరిణతి ఉండదు.     
                ఉద్యోగాల్లో చేరిన తర్వాత మళ్లీ కొత్త పరిచయాలు మొదలవుతాయి. ఇక అప్పుడు ఇప్పటిదాకా ఒకే కాలేజీ ప్రపంచంలో ఉన్నవాళ్లు రెండు రెండు వేర్వేరు ప్రపంచాల్లో ఉండటానికి ఇబ్బందులు ఎదుర్కొంటారు. కొంతమంది పని వల్ల ఒకరు ఇంకొకర్ని సరిగ్గా పట్టించుకోవట్లేదని అనుకుంటారు.ఇంకొంతమంది అనుకుంటారు ఉద్యోగమే కదా ముఖ్యము ప్రేమ కన్నా అని. కాదని అనట్లేదు కానీ జీవితాంతం తోడుగా ఉండాలనుకున్న వ్యక్తితో  రోజుకు రెండు నిముషాలు కూడా ఖర్చు చేసేంత తీరిక లేకుండా ఉంటారా? అయినా అంతకు ముందు ఎన్నో నిముషాలు పిచ్చాపాటిగా మాట్లాడుకుని ఉంటారు. ఒకరి పట్ల నిర్లక్ష్యధోరణి వహించకూడదు."take for granted" అని అనుకోవడం తగదు. పెళ్లికి ముందే ఇలాంటి ధోరణి అసలు పనికిరాదు. పెళ్లికి తర్వాత ఉండొచ్చా??అంటే అది వారి అవగాహన మీద ఆధారపడుతుంది. ప్రేమలో విఫలమైనా ఆ ఇద్దరి వ్యక్తులకి తప్ప ఇంకెవరికి తెలియదు. కానీ పెళ్లిలో విఫలమైతే అది జీవితాంతం ఒక మచ్చగా మిగిలిపోతుంది.ప్రేమ స్థానంలో నిర్లక్ష్యం కనిపిస్తుందంటే ఆ బంధం కడదాకా కొనసాగుతుందనేనా??
                     అన్ని అడ్డంకులలోకి మొదటిది, ఇద్దరిని సులభంగా వేరు చేసేది అహం(ఇగో). ఇది ఎక్కువగా ఉద్యోగం చేసే వాళ్లలో ఆడ,మగ అని తేడా లేకుండా ఉంటుంది. లోకజ్ఞానానికి అనులోమానుపాతంగా(proportional) ఈ అహం అనేది పెరుగుతుందేమో అని నా అభిప్రాయం. ఏమీ చదువుకోని ఒక పల్లెపడుచు తన మగనితో నీ చేత నేను మాటలు ఎందుకు పడాలి అని అనగలదా?? అహాన్నీ మనం అదుపు చేయలేమా? ప్రతిదానికి ఇంకొకరు మన పైనే ఆధారపడి బతుకుతున్నారు అనే భావన ఉండకూడదు. ఒకసారి ఎవరో ఒకరు సర్దుకుని మొదట రాజీకి వస్తే, ఇక జీవితాంతం తనే రాజీకొస్తారులే అని ఆలోచించకూడదు. ఏది జరిగినా అంతా నీ తప్పు వల్లే జరిగింది అంటూ ప్రతిసారీ పరనింద తగదు. అప్పుడప్పుడూ మనస్సాక్షిని ఒకసారి ప్రశ్నించుకోవాలి తప్పు మనవైపు ఉందా?లేదా? అని. ఆవేశంలో ఉన్నప్పుడు మాటలు మాట్లాడటం కన్నా మౌనం వహించడమే ఉత్తమం. మనకు ఒకరితో స్నేహమే ముఖ్యమైతే చొరవ తీసుకుని బంధం బీటలు వారకుండా చూసుకోవాలి.
                ఇద్దరూ కలిసి జీవించాలి అని అనుకున్నప్పుడు వాళ్ల కుటుంబం సహాయం లేకుండా పెళ్లి అనే
మధురఘట్టాన్ని చేరుకోవడానికి ఇప్పటి యువత సుముఖంగా లేదు. మొదట ఇక్కడ అడ్డంకి కులం. ఇప్పటికీ పల్లెటూర్లలో అగ్రకులాలవారు నిమ్నకులాలవారిని పెళ్లి చేసుకుంటే వాళ్లను వెలివేసి దూరంగా ఉంచుతారు.జీవితాంతం ఇద్దరు తోడుగా ఉండాలంటే కులమే ముఖ్యమా?ఒకవ్యక్తి తన కులంవాళ్లని పెళ్లిచేసుకుంటే తప్ప సంతోషంగా జీవించలేరా?? ఈ కట్టుబాట్లు అనేవి మనిషి మృగం రూపం దాల్చకుండా ఉండటానికి తప్ప జీవితాన్ని దుఃఖమయం చేసుకోవడానికి కాదని  నా అభిప్రాయం. చాలామంది ఈ కులం బారినపడి విడిపోతున్నారు ఈ మధ్య కాలంలో.
                  అలా విడిపోయిన వారు జీవితాంతం తమ భాగస్వామితో ఎలాంటి అపరాధభావన లేకుండా ఉండగలరా? తరువాతి జీవితాన్ని సంతోషంగా గడపగలరా??
     

Sunday 16 December 2012

నా ప్రేమకథ

      అసలు నువ్వు అంటే నాకెంత ఇష్టమో తెలుసా..? తన పైన ఉన్న ఇష్టాన్ని మీ అందరికి చెపుదామనే ఈ టపా..
       తన గురించి అందరు మాట్లాడుకుంటుంటే వినడమే తప్ప తనని దగ్గరగా చూసింది లేదు.. నాకు తెలిసినంత వరకు తనకు టెక్నికల్ విషయాలు బాగా తెలుసు..ఎందుకంటే అప్పుడప్పుడు తన సహాయం తీసుకున్నా కానీ అప్పటికప్పుడు తన సహాయానికి ఒక చిన్న థాంక్స్ చెప్పి నా పని నేను చూసుకుని మళ్లీ తనను అసలు చూసేదాన్నే కాదు. పరిచయం లేని కొత్తలో ఇంకొకరి ద్వారా తన నుంచి సహాయం అందేది.:)
         తను కేవలం ఇంగ్లీష్లోనే మాట్లాడుతాడేమో అని తనకి అస్సలు తెలుగు తెలియదేమో అని అనుకున్నాను.. కానీ తనకు తెలుగు కూడా తెలుసని నాకు తెలిసిన తర్వాత నేను చాలా ఆశ్చర్యపడి తనతో పరిచయం పెంచుకోవడానికి ప్రయత్నించాను, కానీ మనసులో చిన్న బెరుకు.. మొదట పొడి పొడి మాటలతో మా పరిచయం మొదలైంది. తనంటే నాకు చాలా ఇష్టం అని నాకు తెలుసు.. కానీ తనతో ఎలా చెప్పాలో తెలియని ఒక చిన్న గందరగోళం మనసులో.. కానీ తనేమో తనకి ఈ విషయమే పట్టనట్టు నాతో మాములుగానే ఉండేవాడు. కొద్దిరోజులు బానే ఉంది.. పరిచయంలో ఎలాంటి కలతలు లేవు..ప్రయాణం సాఫీగా సాగుతోందీ..
          కానీ నా మనసులో మాట చెప్పకుండా తన నుంచి తప్పించుకు తిరగలేక ఒకరోజు నేను చెప్పేసాను.. నువ్వు అంటే నాకు చాలా ఇష్టం..ఇప్పట్నుంచి నా జీవితంలో నువ్వు కూడా ఒక భాగమేనని.. చెప్పిన వెంటనే  నా ప్రతిపాదనని ఒప్పుకోకపొయినా మరీ అంతగా నన్ను ఇబ్బంది పెట్టలేదు.. ఒక చిన్న ముద్దుపేరు పెట్టమని అడిగాడు..ఆ మాత్రానికే నేను తెగ సంబరపడి బాగా ముద్దుపేర్లు ఏముంటాయా అని చించి ఒక 10,20 పేర్లు చెపితే ఒకపేరు బావుందని అన్నాడు..హమ్మయ్యా!!సంతోషం అనుకుని ఇంక తన ప్రేమ గెలుచుకున్నందుకు ఏనుగు ఎక్కినంత సంబరపడ్డాను.
           అది మొదలు.. నాకు తెలిసిన ప్రతి విషయం తనతో చెప్పుకోవడం ఒక అలవాటు అయ్యింది.. మొదట్లో తనను రోజుకొకసారి కూడా చూడాలనిపించేది కాదు.. రాను, రానూ తనని రోజుకోక వంద సార్లు తలుచుకుంటున్నాను.. ఆఫీసులో ఎవరూ చూడకుండా తనని దొంగచాటుగా చూసేదాన్ని. తన నుంచి కూడా అలాంటి అభిమానమే కనిపించింది నాకు. ఒక్కొక్కసారి తనతో మాటల్లో మునిగితే అసలు సమయమే తెలిసేది కాదు.. అంతగా నాకు కబుర్లు చెప్తాడు..అందుకే ఎక్కువగా పని ఉన్నప్పుడు నేను తన దరిదాపుల్లోకి కూడా వెళ్లకుండా తప్పించుకు తిరుగుతాను:) మీరలా దుర్మార్గులారా అని నన్ను తిట్టేసుకోకూడదు..   తప్పదు మరి, ఇలాంటి విరహం అనుభవించాల్సిందే.. మీరే ఒప్పుకుంటారు నా మాటే సరైనదని నా మాటలు పూర్తిగా విన్న తర్వాత..:) ఇంకా తన వల్ల చాలా సార్లు ఆఫీసులో ఉండిపోవాల్సి వచ్చేది ఒక్కొక్కసారి తను చెప్పే ఊసులు వినడానికి.. తను కూడా నా మాటలన్నీ శ్రద్ధగా వినేవాడు.
తన గురించి ఒక కవిత (తవిక) మీ కోసం

నా ఏడుపుకి తను ఒక ఓదార్పు,
నా సంతోషానికి తను ఒక చిరునవ్వు,
నా భయానికి తను ఒక ధైర్యం,
నా విజయానికి తను ఒక కారణం,
నా అపజయంలో తను ఒక భరోసా..
నేనే తను.. తనే నేను...
             
                ఒక్కొక్కసారి నేను బస్సు కోసం స్టాపులో ఎదురు చూస్తున్నప్పుడు తనను పొరపాటున నా ఫోనులో పలకరిస్తే ఇంకా తన మాటల ప్రవాహానికి అడ్డుకట్ట వేయలేకపోయేదాన్ని. అలా తనతో మాట్లాడుతూ ఒక్కొక్కసారి మూడుగంటల పైనే గడిపేసిన క్షణాలు ఉన్నాయి. తనతో రాత్రంతా కబుర్లు చెప్తూ ఆఫీసులో కునికిపాట్లు తీసిన సందర్భాలెన్నో..ఒక్కొక్కసారి దారిలో నడిచేటప్పుడు తన చెప్పిన ఒక అభినందనకరమైన ప్రశంసను ఫోనులో చూసుకుంటూ మురిసిపోయి ఏమరపాటుగా  ఏ వాహనానికో అడ్డుగా పోయి చివాట్లు పెట్టించుకున్న సందర్భాలు ఉన్నాయి. అయినా తనని వదిలిపెట్టలేనంతగా తనకి నేను అలవాటు పడిపోయాను. తన వల్ల నాకు ఇంకా మంచి మంచి స్నేహితులు దొరికారు. నాకంటూ ఉన్న ప్రపంచం నుంచి నాలో మరుగునపడిపోతున్న ఒక గొప్ప లక్షణాన్ని బయటికి తీసి నాకు నన్నే కొత్తగా పరిచయం చేశాడు. తన పరిచయం, తనతో పాటు వచ్చిన కొత్తప్రపంచం నాకు కొత్తగా, హాయిగా, సంతోషంగా ఉంది. అప్పుడప్పుడు తన వ్యసనం నుంచి బయటపడాలని అనుకుంటున్నా కూడా.. అలా తన ప్రేమని వదిలి ఉండలేకపోతున్నాను. తను నా జీవితంలో భాగంగానే నాతో పాటు జీవన ప్రయాణం చేస్తున్నాడు. ఇంత  చెప్పిన తర్వాత మీకు తనని పరిచయం చేయకపోతే మీరు నన్ను తిట్టేసుకుంటారు.. నాకు తెలుసండి.. ఇంతగా నను మురిపించింది ఇంకెవరు?? ఇదే నా ప్రేమ (నా బ్లాగు )


Wednesday 12 December 2012

ఈరోజు(12-12-12)

                           ఈరోజు తేదీ ఏంటో అందరికి తెలుసు, నేను కూడా ఆతృతుగా నిన్న ఉదయం 12 గంటల వరకు మేలుకుందామనుకున్నాను కానీ, బాగా అలసిపోయి తొందరగా నిద్రపోయాను. ఇందాకా మా కొలీగ్తో మాటల మధ్యలో 12-12-12 12:12 కొంచెం ప్రత్యేకం కదా.. అని అనుకున్నాం.
          మరి ఇంత ప్రత్యేకంగా ఉన్న క్షణాన ఏం చేసామో  గుర్తుంటే బావుంటుంది కదా అని ఒక ఐడియా తట్టింది.. నాకు తట్టిన ఐడియాకు మనసులో నాకు నేనే మురిసి మేఘాల్లో తేలుతూ ఇలా ఒక పోస్ట్ రాసుకుని నా గుర్తుగా ఉంచుకుంటున్నాను.. ఎందుకంటే ఇంత కన్న ఏం చేయాలో తోచలేదు మరి.. కాబట్టి నేను ఈ క్షణాన్ని ఇలా బందించేసుకుంటున్నాను అన్న మాట. విదేశాల్లో ఉన్న వాళ్లు అలా నన్ను చూసి నవ్వకూడదు, ఇది మన భారతదేశ కాలమానంలో వ్రాస్తున్నది.. సో చదివిన తర్వాత మీరు కూడా నాలాగా ఒక టపా వ్రాసుకుని ఆ క్షణాన్ని బందించుకోండీ..
          ఎందుకంటే ఇలాంటి రోజు మళ్లీ ఇప్పట్లొ వచ్చేటట్టు కనిపించట్లేదు..ఎందుకంటే 13-13-13 రావడానికి మనకో 13 నెల లేదు మరి..ఇంక 13-31 వరకు కూడా నెలలు లేవు కాబట్టి.. నాకు అలా అనిపించింది.. ఏంటో అమ్మాయి చాలా హడవుడి అంటారా..హ్హ్మ్మ్.. ఏమో ఈలోపల ప్రళయం వచ్చి అందరు దాంతోబాటు పోతే ఇంకేం చేస్తాం.. అయినా అదెలాగు జరగదంట మన జ్యోతిష్య శాస్త్రజ్ఞులు చెప్పిన దాని ప్రకారం అమావాస్య కూడా ఇంక రాలేదు...సముద్రాలలో సుడిగుండాలు లాంటివి ఏర్పడే అవకాశాలు కూడా లేవని చెప్పారు..మనిషి ఆశాజీవి అంటారుగా మరి!! అలాగే నేను కూడా..ఇప్పుడప్పుడే ప్రళయం వచ్చే సూచనలు లేవని అన్నారు.. ఇదండీ సంగతి.. నీకు బాగా పిచ్చి ముదిరింది అంటారా!!! కానీయండీ..కొంతమందికి ధనం పిచ్చి,కొంతమందికి  పరువు పిచ్చి, ఇంకొంతమందికి పదవి పిచ్చి.. నీకు నీ మామ కూతురంటే పిచ్చి అని రజనీకాంత్(ఈ స్టారు పుట్టినరోజు  కూడా ఈరోజే) గారు ముత్తు సినిమాలో ఒక డైలాగు చెప్తారు:P అలాగే నా బ్లాగు పిచ్చి కూడా :D  అయినా నా పోస్ట్ పబ్లిష్ చేసిన సమయం 12:12:12 12:12:):) 

Saturday 8 December 2012

ఆనంద హేల

            నిన్న రాత్రి పది గంటలకు అక్క ఫోన్ చేసింది. సివిల్ అసిస్టెంట్ సర్జన్ పరీక్షాఫలితాలు వచ్చాయి. కొంచెం చూడు అని.. నేను సైట్ తెరిచి చూసాను ఏం పెట్టారో చూద్దాము అని.. 316 మంది హాల్ టికెట్ల నంబర్లు పెట్టారు. మాకు హాల్ టికెట్ నంబర్ తెలీదు. తనేమో ఎటూ తేల్చని నీట్ పరీక్ష వ్రాయడానికి బెంగళూరు వెళ్లింది. తన హాల్ టికెట్ ఏమో నేను నా ఆఫీస్ డెస్క్టాపు మీద సేవ్ చేసాను. ఇంక చేసేదేమీలేక రాత్రి అలాగే నిద్రపోయాను. ఉదయాన్నే లేవగానే తను ఫోన్ చేసింది. ఆఫీసుకు వెళ్ళావా అని.. నేను అప్పుడే కళ్లు నలుపుకుంటూ ఇప్పుడే లేచాను అని బద్ధకంగా చెప్పాను.
           ఫలితాలు వచ్చాయి కదా అని గుర్తు చేసింది. నాకు కూడా గుర్తుంది కానీ ప్రభుత్వఉద్యోగం అంటే ఎలాంటి అవకతవకలు లేకుండా జరిగి నిజంగా మెరిట్ చూపించిన వాళ్లకే ఇస్తారనే నమ్మకం నాకు లేకపోవడంతో నేను వెంటనే తొందరపడి చూడాలని అనుకోలేదు.ఈ వైద్యశాఖలో చాలా అవకతవకలు, మోసాలు జరుగుతాయని నాకు తెలుసు. దాని వల్ల ఎంతమంది విద్యార్థులు తమ జీవితాలను నష్టపోతున్నారో కూడా తెలుసు. ఎందుకంటే అక్క కూడా వాటి వల్ల నష్టపోయింది కాబట్టి. వాటి గురించి ఒక టపా వేద్దామనుకున్నాను కానీ మనం ఎంత గొంతు చించుకున్నా అవి పాలకుల చెవులకి ఎప్పటికీ వినిపించవు. హ్మ్మ్ ఇలా ఇన్ని ఆలోచనలు బుర్రలోకి వచ్చి ఇప్పుడు చూడటం అవసరమా అని అనిపించింది.
                 ఇంతలోపు ఇంకొకసారి తన నుంచి ఫోన్ "పోనీ, అమ్మని అడుగుదాము..తను చెప్తుంది కదా హాల్ టికెట్ నంబరు అని..". నేను వద్దు..ఇప్పుడు అంత హడావుడి ఏం చేయకు. నేనే ఆఫీస్ వెళ్లి చూస్తాను.ఒకవేళ రాకపోతే అమ్మవాళ్లు బాధపడతారు అని ఆఫీస్ కు వచ్చి చూసాను ఏమాత్రం తనకు ఉద్యోగం వచ్చిఉంటుంది అనే ఆశ లేకుండా.. హుర్రే!!! తనకి ఉద్యోగo  వచ్చింది.. తనకి వెంటనే ఫోన్ చేసి చెప్పాను. ఇంక ఎక్కడో మెరిట్ మీదే ప్రభుత్వఉద్యోగాలు ఇస్తున్నారు  అని ఆనందపడిపోతున్నాను.
                     నిజంగా నా జీవితంలో ఇదొక సంతోషకరమైనవార్త. తనలో తాను బాధపడుతున్న అక్కకు ఒక పెద్ద ఊరట. తను పడ్డ శ్రమకు దొరికిన ఫలితం.ఈ ఆనంద హేల మీ అందరితో పంచుకోవాలని ఇలా వచ్చాను.. మా తరుపున మీకు కమ్మని పాయసం ఇదిగో...
                           

Wednesday 5 December 2012

సి(చి)ల్లీ సంఘటన

                              సుజిత, సంకేత్ ఇద్దరూ భార్యభర్తలు. మధ్యతరగతి జీవితాలను అనుభవించి హైకులు,  ప్రమోషన్లతో  తమ కోర్కెల చిట్టాను నెరవేర్చుకునే రోజు ఎప్పుడొస్తుందా అని ఒక సగటు రైతు వర్షం కోసం ఆకాశం వైపు చూసినట్టు వీళ్లు కూడా అంతే ధైన్యంగా బతుకులు రెండు డెస్క్టాపులు, రెండు లాప్టాప్లతో వెళ్లదీస్తున్నారు. ఇంత కన్నా ఎక్కువగా సాఫ్ట్వేర్ జీవితాల్లో మీరు ఆశించకూడదు. నేను చెప్పకూడదు. :D :D 
                          పెళ్ళైనకొత్తలో ఒక పాట పాడు అని అడిగినందుకు సంకేత్ కు సుజిత సిగ్గుపడుతూ తల ఒంచుకుని "మరీ...మరీ.." అని నసుగుతున్న సుజిత వైపు eye మూలగా చూస్తూ "ఏం!పర్లేదు రా..నువ్వు ఏదైనా పాడు.."  "సంకీ..I dont have battery in my ipod.." సంకేత్ వైపు నుంచి ఏ సమాధానం లేకపోవడంతో తలెత్తి "రేపట్నుంచి నీ కోసం charge చేసి పెడతాను. నీకు ఏ పాటలు ఇష్టమో చెబితే అవి డౌన్లోడ్ చేస్తాను" అని ఇచ్చిన సమాధానం బుర్ర తిరిగిపోయేటట్టు చేసింది. అదేమీ బయటపడనీయకుండా "అబ్బే..అదేం లేదు..సరదాగా అడిగాను" అని ఒక వెర్రి నవ్వు నవ్వాడు. మనసులో దేవుడా.. జానకిలా పాటలు పాడే అమ్మాయిని ఇవ్వమంటే ఇలా పాటలు వినిపిస్తాననే ఆధునిక సంగీత గాయనిమణిని నన్ను భార్యగా అంటగడతావా??
                      ఇలా రోజులు సాగుతున్నాయి.. వాళ్లకి కూడా ఏదో తెలియని అసంతృప్తి.. జీవితాన్ని ఆస్వాదిస్తున్నట్టు ఏ కోశానా అనిపించట్లేదు. అయినా అలాగే సా..గిస్తున్నారు తమ జీవన పోరాటాన్ని.. వాళ్ల జీవితంలో నుంచి ఒక చిన్న సంఘటన...
                       ఒకరోజు సుజిత ఆఫీసులో ఉండగా సుజిత చిన్న తమ్ముడు అక్కకు ఫోన్ చేసి ఒక చిన్న సహాయం చేయవా అని అడిగాడు. దానికి సుజిత "చెప్పు రా.. ఏం కావాలి" అని అడిగింది. అక్క మా కాలేజిలో ఒక ఇండస్ట్రీ కోసం resume తయారు చేసుకోమన్నారు. అది నువ్వు చేసిపెట్టవా?? హ్మ్మ్.. అలాగే లేరా!! నేను ఇంటికి వెళ్ళిన వెంటనే చేసి నీకు పంపిస్తాను. అక్కా.. సాయంత్రం 4 గంటల లోపల ఇవ్వమని చెప్పారు. అవునా!!!సరే చేసి పంపిస్తానులే!!
                    "రేయ్.. చిన్నా!! నాకు ఇక్కడి నుంచి మెయిల్స్ వెళ్ళవు కదరా.."కొంచెం ఇబ్బందేరా.. నీకు మెయిల్  చేర్చడం.."
                    అక్కా !! పోనీ బావను అడగమంటావా.. అబ్బ.. భలే గుర్తుచేసావు రా.. నేనే ఆయనకు చెప్తాలే..నేను నీకు పంపిన తర్వాత ఫోన్ చేస్తాను..
                    సుజిత బాగా అలోచించి తన స్నేహితురాలికి మెయిల్ సౌకర్యం ఉందని తెలిసి తనకి విషయం చెప్పి సహాయం చేయమంది.
                    అదేంటంటే..సుజీ నేను నీ జిమెయిల్కి అయితే పంపగలను. మళ్లీ భవిష్యత్తులో ఏదైనా సమస్య వచ్చినా అది నీ పర్సనల్ మెయిల్ ఐడియే కాబట్టి నేను అంత ఇబ్బంది పడక్కర్లేదు అని. సుజిత సరేలే అని తన స్నేహితురాలు చెప్పింది కూడా కరెక్టే కదా అని తన మెయిల్ ఐడీకే పంపమంది. 
              సంకేత్ కు ఫోన్ చేస్తే మొదటిసారి తన కాల్ కు సమాధానం ఇవ్వలేదు. మళ్లీ ప్రయత్నించింది. సంకేత్ ఫోన్ ఎత్తి ఏంటి విషయం అని అడగ్గా ఇలా ఒక మెయిల్ పంపాలి అని చెప్పే లోపల.. ఎవరి దాన్నుంచి అని విసుగ్గా అడిగాడు. సుజిత నా దాన్నుండే.. అని ఇంకా ఏదొ వివరించే లోపల సరే..సరే.. నాకు నీ మెయిల్ ఐడీ పాస్వర్డ్ నా మొబైల్కు మెసేజ్ పెట్టు అన్ని వివరంగా అని సుజిత మాటల్ని మధ్యలోనే తుంచి అవతలి వైపు కాల్ పెట్టేశాడు.
                  సుజిత అన్ని వివరంగా సంకేత్కు మెసేజ్ చేసి అప్పటి దాకా పడిన టెన్షన్ నుంచి బయటపడదామని భోజనానికి వెళ్లింది. భోజనం చేసి వచ్చి మళ్లీ ఆఫీసు పనిలో పడింది. సాయంత్రం 4కి మీటింగ్ రిక్వెస్ట్ చూసి సమయం నాలుగు అయ్యిందని  ఒకసారి సంకేత్ ని విషయం కనుక్కుందామని మళ్లీ తనకి ఫోన్ కలిపింది. తనేమో ఫోన్ తీయట్లేదు. సరేలే అతను తన పనులతో తీరిక లేకుండా ఉన్నాడేమో అని ఇంకొక గంట వేచి చూసి ఫోన్ చేస్తే తన నుంచి ఏం సమాధానం లేదు. అరే!! ఈ మనిషికి నేనంటే ఎంత నిర్లక్ష్యం అని మనసులో అనుకుంది.రెండు సార్లు ప్రయత్నించి తన మీద ఆధారపడినందుకు తనని తనే నిందించుకుంటూ .. చీ..వెధవ జీవితం అనుకుంటూ ఈ తలనొప్పి తగ్గాలంటే ఒక కాఫీ తాగాలని కాంటీన్ వైపు అడుగులు వేసింది. స్నేహితులంతా కలిసి పిచ్చాపాటీ కబుర్లు చెప్పడంతో మళ్లీ కొంచెం మనసు తేలికపడి హాయిగా అనిపించింది.
                   కాంటీన్ నుంచి వస్తూ ఒకసారి మళ్లీ తన భర్తకు ఫోన్ కలిపింది. ఆశ్చర్యంగా ఈసారి ఫోన్ ఎత్తాడు.
ఆతురతగా పంపించారా ? నేను వివరంగా మెసేజ్ చేసాను కదా అని అడిగింది.
                   సంకేత్ కూల్ గా నాకు మెసేజ్ రాలేదు. నువ్వు ఇందాక నీ పాస్వర్డ్ ఫోనులో చెప్పలేదు కదా అని
చావు కబురు చల్లగా చెప్పాడు. ఈ మాటకు సుజితకు కోపం తలకెక్కి బుర్ర నుంచి నోటికి అది వ్యాపించింది. కానీ అది నోటి మాటల ద్వారా బయటపడకుండా జాగ్రత్తపడింది.
                   నేను నీకు 2.30 కే మెసేజ్ పెట్టాను అని సుజిత అంది.
                   అది నాకు రాలేదు మరి అన్నాడు నిర్లక్ష్య ధోరణిలో.
                   నేను మళ్లీ పంపిస్తాను అని తనకి మెసేజ్ పెట్టి తను లిఫ్ట్ లో పైకి వెళ్లి మళ్లీ సంకేత్ కి ఫోన్ కలిపి
విషయం కనుక్కుంది.
                   ఇప్పుడు వచ్చిందిలే. జిమెయిల్ తెరిచాను.  పంపిస్తున్నాను.
                   నేను నీకు 4 సార్లు ఫోన్ చేసాను మధ్యలో పంపించావేమో కనుక్కుందామని అని సుజిత చెప్పింది.
                   నువ్వు మెయిల్ఐడీ చెప్పావు కానీ పాస్వర్డ్ చెప్పలేదు కదా!!!
                   ఇందాకా నేను పాస్వర్డ్ చెప్తానంటే మెసేజ్ పెట్టమన్నారు కదా..ఉన్న విషయం అడిగింది.
                   పెట్టినా నాకు రాలేదు అని అన్నాడు.
                   మీకు రాకపోతే నాకు మళ్లీ కాల్ చేసి అడగాల్సింది.ఇది చాలా అవసరం అని చిన్నా చెప్పాడు. అందుకే నేను మిమ్మల్ని అడిగాను అని అసలు కారణం వివరించింది.
                   అయినా నాకు కరెక్ట్ ఇన్ఫర్మేషన్ ఇవ్వకపోతే నేను అయినా ఏం చేయగలను అని విసుక్కున్నాడు.
                   ఇందాకా నేను చెప్పబోతే విసుక్కున్నారు. మెసేజ్ పెట్టమన్నారు. అయినా నేను కాల్ చేసినా మీరు తీయలేదు కొంచెం మొండిగా అదే విషయం చెప్పింది. ఇప్పుడేమో నేను మీకు కరెక్ట్ ఇన్ఫర్మేషన్ ఇవ్వలేదంటున్నారు అని ఆవేశంగా చెప్పింది.
                    హేయ్!! కూల్ అని వెర్రిగా అన్నాడు. ఆ గొంతులో కొంపలేమీ మునగలేదన్న అర్థం ధ్వనించింది.
                    అయినా నాకే మెయిల్ ఆక్సెస్ ఉంటే మిమ్మల్ని ఇంతలా వేడుకునేదాన్ని కాదు. ఒక రెండు నిముషాల పనే కదా అని మిమ్మల్ని అడిగాను. లేకపోతే నేనే ఇంటికి వెళ్లిన తర్వాత తీరికగా చేసుకునేదాన్ని. అయినా నేను ఫోన్ చేసినప్పుడు మీరు కొంచెమైనా శాంతంగా విన్నారా??
                    అంత ముఖ్యమైన పనే అయితే నువ్వే చేసుకోవాల్సింది.
                    సుజిత ఆశ్చర్యపోయింది అనుకోకుండా సంకేత్ విసిరిన మాటల తూటాకి...తన పట్ల తను చూపించిన నిర్లక్ష్యానికి..
                    నేనే నీ స్థానంలో ఉంటే నా పని నేను చేసుకుంటాను సుజిత, నీలాగా ఇంకొకరు చేస్తారని మాత్రం ఎదురుచూడను అని దురుసుగా సమాధానం చెప్పాడు.
                   ఇంకా మాటలు కొనసాగించడం ఇష్టం లేక సుజిత ఫోన్ పెట్టేసింది.
                  తన మనసు రకరకాలుగా ఆలోచిస్తోంది. ఇంత చిన్న విషయంలో తన సహాయం  అడగడం తప్పు అని సంకేత్ అనుకుంటున్నాడా??..నేను నా పని తనని చేయమని ఇక్కడ నిశ్చింతగా నిద్రపోతున్నానా?? అయినా resume నేనే తయారుచేశాను. దాన్ని చిన్నాకు పంపించమని అడిగినందుకు ఎందుకు నన్ను ఇంతగా విసుక్కుంటున్నాడు.తనకి ఇష్టమైన వంటలు వండి బాధ్యతగా తనకి  రోజు  నేను  పెడుతున్నా  కూడా  ఏరోజు  తను నా పైన ఆధారపడి జీవిస్తున్నాడు అని నేను అనుకోలేదు. ఈ  చిన్న  విషయానికే  తన  పైన  లేని  భారాన్ని ఊహించుకుని నా పైన ఇంతగా విసుగు చూపడం ఏంటో అని చాలా బాధపడింది.ఇంక ఇలాంటి తప్పు మళ్లీ చేయకూడదని ఒక ధృడనిర్ణయం తీసుకుంది. అంటే తనని ఏ విషయంలో సహాయం అడగకూడదు. తనని కావాల్సిన సౌకర్యాలు నేను తనకు ఇవ్వాలే తప్ప తను నాకోసం అది చేయాలి,ఇది చేయాలి అని తన నుంచి ఏమీ ఆశించకూడదు.
ఈ కథ పై నా అభిప్రాయం:
                 అమ్మాయిలకు ఆర్ధికస్వాత్యంత్రం మాత్రమే వచ్చింది. అనేక విషయాల్లో వాళ్ళు మగవారిపై ఆధారపడియున్న చదువుకున్న అబలలు అని.. అలా కాకుండా ఇంకొక కోణంలో చూస్తే ఆ అమ్మాయి విడాకులు
తీసుకోవచ్చు అంతగా సర్డుకుపోలేనప్పుడు.. అదే ముగింపు అయితే అసలు అలాంటి బంధాన్ని సుజిత తన జీవితంలోకి రానివ్వకపోవడమే మంచిదని నా అభిప్రాయం. ఇప్పుడు తన జీవితంలో అలాంటి బంధం ఉంది కాబట్టి 
సర్దుకుపోవడమే..
 ( ఈ కథ కేవలం కల్పితం. ఎవ్వరిని ఉద్ద్యేశించి వ్రాసినది కాదు.)