హాస్టల్ కబుర్లు-1

                   హాస్టల్ అనగానే నాకు ముందు గుర్తొచ్చేది homesick. అంటే ఇంక సరదాగా గడిపిన సందర్భాలే లేవని కాదు, అవి కూడా ఉన్నాయి. అవన్నీ చెపుదామనే నా ఈ టపా. నాకు హాస్టల్ లో జరిగిన ఒక సంఘటన బాగా గుర్తు.

         నేను ఇంటర్మీడియట్ రెండో సంవత్సరంకి వచ్చేసరికి మా రూములో ఉన్న 7 మందికి ఇద్దరం మిగిలాము. కాబట్టి మేము ఇంకొకళ్ళ రూములోకి మారాల్సి వచ్చింది. మా రూములో నేను శిరీష బెస్ట్ ఫ్రెండ్స్ . మా రూంలో మా ఇద్దరిది ఒక జట్టైతే మిగతా అందరు ఇంకొక వైపు. మాకు కొన్ని రూల్స్ ఉండేవి. అవేంటంటే.. మేము పడుకున్నపుడు ఎవరైనా మాట్లాడుకోవచ్చు. అదే విధంగా మేం వాళ్లు పడుకున్నప్పుడు మాట్లాడుకోవచ్చు.

         మా రూంలో శ్రీవల్లి అని ఒక అమ్మాయి ఉండేది. తను fasttrack batch. :) ఇదేదో వాచ్ కంపెనీపేరులా ఉందే అని అనుకుంటున్నారా? అదే మరి అక్కడే తప్పులో కాలేశారు. తీయండి ..నేను చెప్తా .. ఆ batch లోని వాళ్ళంతా అందరిలాగ మెల్లగా చదవకుండా fast గా superfast రైళ్ళలాగా వేగంగా ఒక సంవత్సరం syllabusను అర సంవత్సరంలోనే చదివేస్తారన్న మాట. శ్రీవల్లి తరగతి సమయాలు, studyhours వేళలు అన్నీ వేరు వేరు. మేము మధ్యాహ్నం వచ్చేసరికి తిని ఒక కునుకు తీసి తన పుస్తకాలు ముందేసుకుని కూర్చునేది. మేము మాట్లాడకూడదు.తనకు studyhours లో నిద్రొస్తే బాగా నిద్రపోయి ఇంకా ఉదయాన్నే 4 గంటలకు మొదలు పెట్టేది తన చదువు. ఇబ్బందిగా ఉంది మాకు నువ్వు రోజు లైట్ వేయడం వల్ల అంటే పెద్దగా పట్టించుకునేది కాదు. అందులోనూ తనేమో fasttrack. మేమేమో నార్మల్ బాచీ. ఇలా ఎంత చెప్పినా మా శ్రీవల్లి గారు పట్టించుకోవట్లేదని ఒకసారి తనని దెబ్బ తీయాలని మేము మంచి అవకాశం కోసం వేచి ఉన్నాము(ఎదురుచూసాము..ఈ పదప్రయోగం కొంచెం కొత్తగా అనిపించింది.)ఒక రోజు మేము మధ్యాహ్నం భోజనం చేసి సరదాగా నేను శిరీష మాట్లాడుతుంటే శ్రీవల్లి చిరాకుగా మొహం పెట్టి నాకు మీ మాటలు ఇబ్బంది కలిగిస్తున్నాయి..మీరు బయటికెళ్ళి మాట్లాడండి అని ఒక ఆర్డరు జారీ చేసింది. మాకు ఎక్కడలేని కోపం వచ్చేసింది. మాటా మాట పెరిగి ఉన్న కొంచెం break అలా నిరుపయోగంగా అయిపోయింది. మనసు మొత్తం పాడు చేసుకుని మేము తీవ్రంగా క్లాసులో తనని ఎలా దెబ్బకొట్టాలా?!అని అలోచించి ..మా బుర్రలు చించుకుంటే ఒక అద్భుతమైన అవిడియా తట్టింది.

                   రాత్రి భోజనం చేసి మేము రూంకి వెళ్ళే ముందు మా పథకాన్ని అమలు చేయాలని తీర్మానించాం. మాకు ఫోన్ చేసుకోవడానికి బ్రేక్ సమయాలు చాలకపోవడంతో అందరం మేము చేసే outgoing calls కన్నా మాకు మేము ఊహించకుండా వచ్చే incomingcalls వచ్చింది అనే అరుపులు వింటే లక్కీ డ్రా లో కార్ గెలుచుకున్నంత ఆనందంగా feel అయ్యేవాళ్ళం..ఇంకా చెప్పాలంటే ఎంసెట్ లో మొదటి ర్యాంకు వచ్చినపుడు కూడా ఇంత సంతోషం కలగదు. అందులోనూ శ్రీవల్లి పేరెంట్స్ బెంగాల్లో ఉండటంవల్ల తానెప్పుడు వాళ్ళ పేరెంట్స్ నుంచి వచ్చే కాల్ కోసం ఎదురుచూసేది.మా పథకం ప్రకారం కింద నుంచి ఒక జూనియర్ అమ్మాయి చేత శ్రీవల్లి ఫోన్ అని అరిపించాము. మేము అరిస్తే తనకు అనుమానం వస్తుంది కదా..అందుకని :D ..మెట్లు ఎక్కుతుండగా మళ్లీ శిరీష "శ్రీవల్లి ఫోన్ వచ్చింది "అని అరిచి ఏమి తెలియనట్టు రూంకి వెళ్ళాము. తననేనా పిలిచింది అని మమ్మల్ని అడిగి నిర్ధారించుకుంది. నేను సీరియస్ గా నీకే అనుకుంటా ఫోన్ అని నవ్వుని లోపలే అణుచుకుని చెప్పాను. తను కిందకు వెళ్ళిన వెంటనే మేము పడి పడీ నవ్వుకున్నాము.     రాత్రి వచ్చి శిరీష శ్రీవల్లి ఫోన్ మాట్లాడావా అని అడిగింది. తను ఏడుపుమొహం పెట్టి నాకు ఫోన్ రాలేదంట అని చెప్పింది. పాపం తను మళ్లీ studyhours వెళ్ళకుండా ఫోన్ దగ్గరే 2 గంటలు కూర్చొని wait చేసిందంట. మమ్మల్ని మేము కూడా తనని ఏదో ఇబ్బందికి గురిచేసామని ఆ క్షణంలో ఉబ్బి తబ్బిబైపోయాను. నేను ఊరుకోకుండా శ్రీవల్లి కాదేమో శిరీష అని పిలిచారేమో అని అన్నాను. శిరీష వెంటనే ఏంటే శ్రీవల్లి! నీకు ఫోన్ రాకపోతే నాకు వచ్చిందేమో..నన్నెందుకు నువ్వు పిలవలేదు?కింద నుంచి మనిద్దరి పేర్లు ఒకేలాగా వినిపిస్తాయి కదా అని లేని బాధ నటించింది. శ్రీవల్లి బయటికి వెళ్ళిన తర్వాత మేం ఆడిన నాటకానికి,మా నటనని గుర్తు చేసుకుని పదే పదే నవ్వుకున్నాం. ఇప్పటికీ నేను,శిరీష కలిస్తే ఈ సంఘటన గుర్తుచేసుకుని నవ్వుకుంటాం. ఇప్పుడున్న ఇన్ని ఫోన్లు అప్పట్లో లేవు. వస్తే ఇంటి నుంచి ఉత్తరాలు రావాలి. లేదంటే ఇలా ఎండాకాలంలో వచ్చే వర్షపు చినుకుల్లా incoming calls రావాలి. హాస్టల్లో ఉన్న వాళ్ళకే తెలుస్తుంది ఒక్కొక్క ఫోన్ కాల్ విలువ ఎంతో!!!!!!!

p .s : ఈ సంఘటన జరిగినట్టు శ్రివల్లికి  గుర్తుండకపోవచ్చు .కానీ నాకు మాత్రం ఎప్పటికీ తలుచుకున్న వెంటనే పెదవులపై ఒక చిరునవ్వు

తెప్పిస్తుంది.